Het is alweer een feestdag vandaag. Mijn vrouw en ik – we gaan al wat langer mee met z’n tweeën – trouwden op 2 juni 1984 voor het echie. Dat wist die professor in Leiden niet die haar oratie op 2 juni plande en waar mijn vrouw coûte que coûte naar toe moest. En zo komt het dat we die trouwdag vandaag gescheiden vieren, de een op de Leidse Olympus, de ander op de Holterberg.
Dat verschil is misschien veelzeggend. Daar waar ik de stoemper ben die afzien tot een kunst verheft en liever een uur om fietst dan op de kaart te kijken, is mijn vrouw de bedachtzame planner die de dingen met zorg voorbereidt en stoempen iets voor stumpers vindt.
39 jaren. 39 jaar. Het eerste betreft een schier eindeloze herhaling van de dagelijkse gang der dingen. 39 jaar is een eenheid. Een periode. Een leven. We zijn 39 jaar getrouwd. En ieder jaar feliciteren we elkaar met elkaar. Dit jaar dus ook.
Ik ken romantische types die op zo’n dag alles uit de kast halen om er iets onvergetelijks van te maken. Voor ons is dat niet nodig. Iedere dag samen is onvergetelijk. En de dagen dat we niet samen zijn, zijn dientengevolge nóg onvergetelijker. Juist als de een in Holten een pannenkoek eet en de ander soupeert met het Leids academisch crème de la crème.