Overwinter in Groningen

Op mijn bureau ligt al een tijdje de folder ‘Overwinter’. Ik geef toe, het is wat dwingend gesteld maar u en ik worden hartelijk uitgenodigd om in Groningen te komen genieten van een warme winter. Ik weet het niet. Het is bijna 9 uur, het vriest-ijzelt-regent-dooit, de kippen zijn ondanks gerichte lichttherapie structureel van hun leg  en ik moet een kerstboom kopen. Ons huis heeft luiken aan de binnenzijde van de ramen. Dit is een dag om ze dicht te houden.

Eerlijk is eerlijk. De foto’s laten Groningen-stad op haar mooist zien. Feeërieke plaatjes van het Hoge der Aa en op de omslag een geheel geretoucheerd Groninger Museum. Wat ze er op de foto’s in de folder niet bij laten zien is de troosteloze derrie die achterblijft als het gesneeuwd heeft en er enigszins gestrooid is zonder dat het veel zoden aan de dijk zet.

Het komt hierop neer: ik was eigenlijk al aan de lente begonnen. Anderen troost ik door erop te wijzen dat vanaf volgende week de dagen al weer langer worden. Zelf weet ik wel beter. Het duurt zeker nog een maand voordat je daar wat van merkt. En tot die tijd niks dan mist, miezer en modder.

Mijn vrouw waarschuwde me vanmorgen toen ze de deur uit ging. ‘De stoep is glad’. En zo kom ik toch nog uit bij de koning van de lijdende vorm. Chapeau.

Immortelle XLIX

Wel menigmaal zei de melkboer
Des morgens tot haar meid:
”De stoep is weer nat”. Och, hij wist niet
Dat er ’s nachts op die stoep was geschreid.

Nu dat hij en de meid het niet wisten,
Dat was minder; — maar dat zij
Er hoegenaamd niets van vermoedde
Dat was wel hard voor mij.

Piet Paaltjens