Angst is een gevoel. En gevoelens zijn feiten, om mijn lieve vader nog maar een keer te citeren. De oorzaak van de angst groeit al snel uit tot een feit.
Toen wij de restauratie-bouwtekeningen maakten voor ons huis in Leermens – 1988 – tekenden we om het hele huis buitenlampen die met één schakelaar bediend konden worden. Ideaal, vonden we, want in dat donkere buitengebied, van God en alleman verlaten, kon er maar zo een boef of meerdere zijn / hun zinnen hebben gezet op onze have. Met één druk op de knop konden we dan de boel zó verlichten dat alle schurken als de wiedeweerga rechtsomkeert maakten. Het bleek vooral lastig. Als je de buitenlampen bij het terras wilde aandoen, ging de lamp bij de voordeur ook meteen aan. De lamp bij de fietsenschuur heeft het nooit gedaan. Er heeft bij mijn weten nooit een boef aan een deur staan rammelen. Dat is maar goed ook want meestal zat die niet op slot.
Toen we ons huis hartje Stad betrokken, moesten we daar wel op letten, dat we de deur op slot deden. Maar er zit altijd wel een groepje ontheemden in ons plantsoentje, en iets in hun zijnswijze maakt dat je daar wel aan denkt. Onzin natuurlijk, er heeft bij mijn weten nooit een ontheemde aan de deur staan rammelen.
Vanochtend moest ik even naar buiten voor dag en dauw en ontdekte dat de sleutels nog in de voordeur zaten. Aan de buitenkant. Precies, aan die kant waar al het gespuis ’s nachts rondkruipt op zoek naar eenvoudige buit. Angst is een gevoel. En gevoelens zijn feiten.
Wout Sorgdrager 