De Gaswinningsaffaire

Het kabinet is gevallen als gevolg van De Toeslagen-affaire. Ik begrijp dat. Het lijkt me logisch en onvermijdelijk. Duizenden mensen werden vervolgd door hun eigen overheid die maar één ding voor ogen had: ‘Wat er ook gebeurt, burgers mogen geen cent te veel krijgen.’ En als dat betekende dat gezinnen totaal te gronde werden gericht, so be it. De slachtoffers zijn redelijk in beeld. De veroorzakers niet. Nou, iedereen. Althans, iedereen die al die jaren ook maar iets voorstelde op het Binnenhof. En als iedereen schuld heeft, heeft niemand schuld. Ideaal voor politici. Eén of twee mensen spelen voor Jut en pakken hun koffers. De rest blijft zitten en gaat het voortaan allemaal heel anders doen.

Wat ik niet goed begrijp, is dat het kabinet nooit over de aardgaswinningsaffaire is gevallen. Daar ging het om ongeveer 100.000 mensen: de meeste inwoners van de gemeentes Eemsdelta en het Hoogeland en anderen. Tienduizenden mensen werden willens en wetens geslachtofferd om miljarden uit de grond te pompen. En toen zelfs Rutte en Wiebes eenmaal hadden begrepen dat zoiets misschien niet helemaal jofel is, en we misschien een regeling moesten treffen om gedupeerden enigszins schadeloos te stellen, deden ze hun uiterste best om die regelingen zo te regelen dat niemand maar dan ook helemaal niemand ook maar een cent te veel kreeg. Waardoor de schade-afhandeling en de versterking voor heel veel Groningers nodeloos werd, nee, wórdt vertraagd.

Susan Top, woordvoerder van het Groninger Gasberaad verwoordt het mooi in ons Dagblad: “Als de basis wantrouwen is, schiet het niet op.’’

Al die jaren was Rutte verantwoordelijk. Al die jaren schoof hij andere pionnen naar voren als er maar weer eens een kop moest rollen. Ik begrijp dat Wiebes niet meer terugkeert in de politiek. Wat ik niet begrijp is dat Rutte zich nog steeds durft te vertonen. Wat ik niet begrijp is dat de politici van de gaswinningsaffaire niet De Gaswinningsaffaire maakten.