Uren

Ik heb een schriftje waarin ik de gemaakte uren noteer. Gemaakte uren? Maak je uren?

Ik wou dat het waar was. Ik mors uren. Ik behandel uren misschien niet met het respect dat ze verdienen. Ik maak de uren niet, zij maken mij. Ik neem me vaak voor om beter mijn best te doen. Mijn uren beter te besteden.  Meer ambitie aan de dag te leggen. Moeilijke boeken te lezen en aantekeningen te maken. Het zijn goede voornemens. Het zijn uitstekende voornemens.

En dan lees ik weer een stukje. Of ik doe iets nuttigs wat ook morgen kan. Of overmorgen. Of misschien zelfs wel gemist kan worden.

Over de tegels van het terras kruipt een slak uit de rechterborder. Hij is op weg naar de overkant. Ik vind dat ambitieus en moedig. Het is een heel eind en hem wacht een eindeloze leegte. Als ik opkijk, blijkt hij rechtsaf geslagen te zijn. Op weg naar de planten bij de schuur. Ik begrijp dat. Als ik opkijk blijkt hij opnieuw rechtsaf geslagen te zijn. Terug naar af. Dat begrijp ik ook, al stelt het me wel wat teleur. Alles bij elkaar duurde zijn poging tot oversteek een half uurtje. Hij is geen doorzetter.