Een gewoon verhaal

Ooit beschouwde ik ambitie als het streven om hogerop te komen. Ik keek er wat op neer. Maar ambitie is natuurlijk méér. Veel meer.

Wij waren afgelopen weekend bij een voorstelling van de Groningse tekstschrijver-collega Helma Erkelens: ‘Door de ogen van mijn moeder’. Een prachtige voorstelling waarin ze beschrijft hoe haar moeder als jong meisje de Tweede Wereldoorlog beleefde.

De voorstelling had gespeeld zullen worden tijdens het Marne Vrede Festival in 2020 maar dat ging niet door. Nu kon het. Gelukkig. Wat een prachtige voorstelling!

Helma Erkelens is tekstschrijver. En dat merk je. Als tekstschrijver kan ze een verhaal vertellen. Oók het verhaal dat haar moeder en ooms en tantes haar vertelden over de oorlog. Een gewoon gezin, een gewone oorlog, een gewoon verhaal. Maar ieder gewoon verhaal is voor degene die het beleefde het verhaal van zijn of haar leven. In een tiental vertellingen belicht Helma Erkelens telkens een detail uit dat levensverhaal waardoor we haar moeder leren kennen. De paniek als er een vliegtuig overvliegt. Het wegkijken van foto’s met Duitse uniformen. Details waardoor we meekrijgen dat een gewoon verhaal ook een uniek verhaal is.

Dat een tekstschrijver een verhaal kan vertellen begrijp ik. Maar Helma Erkelens is ook zangeres. Ze wisselt haar vertellingen af met prachtige liederen, daarbij begeleid door een pianist en een violist. Het zijn die liederen die de voorstelling een bijzondere glans geven.

Ten slotte. Wat ik eigenlijk nog het meest bewonder is de moed en de flair en het doorzettingsvermogen om van dat verhaal van je moeder een theatervoorstelling te maken. Dat is waarachtige ambitie, waardevolle ambitie. In mijn ogen.

---

Lees meer over de voorstelling op speciale website Door de ogen van mijn moeder.