Die dreun. Die bonkende dreun. Die adembenemende, alles doordringende, niet aflatende dreun.
Groningen was de laatste dagen overgenomen door de muziek. Dat hoorde je. Dat zag je. De stad was vol muziek. In de winkels, op de straten, in de cafés, in de gigantische tent op de Grote Markt, in de zalen. Wij namen donderdagavond een kijkje op de Grote Markt. IJzig koud. Ook binnen in die enorme tent. Kwart over 11. Een moment waarop ik doorgaans de koffie voor de volgende morgen klaarzet en de afwasmachine inruim en met m’n Volkskrant kruiswoordpuzzeltje naar boven ga.
Daar in die bomvolle tent werden we bijna omvergeblazen door de muziek van Jungle by night. Hier kwam dus die dreun vandaan. Je buik, je borst, je longen, alles dreunde mee. Het was niet mooi, het was niet lelijk, het was overdonderend. We bleven, het was te leuk.
Een beetje groggy liepen we om 12.00 uur naar huis. Voor de Stad begon het nu. Bij het beeld van Joris en de draak achter de Martinitoren projecteerden jongelui artistieke lichtbeelden. Op de bankjes zaten wat mensen te chillen. Rillerig gingen wij naar binnen. Wat was het er heerlijk.
Mij suisden de oren en bonkte het hart. Maar de puzzel loste ik op. Ik deed het licht uit. Vanaf de Grote Markt klonk de dreun. Ik was elders, ik was thuis, ik had nergens last van.
Wout Sorgdrager 