Zingen

‘Mensen, ga toch zingen’ verzuchtte de vrouw van een neef op Facebook. Ze heeft natuurlijk gelijk al is haar verzuchting niet helemaal vrij van een beetje eigenbelang: ze doet er in. Zelf voel ik me geen zinger. Gêne staat me in de weg en lef. Twee belangrijke, diepgewortelde blokkades die ik serieus neem. Behalve als de kleine O me bij het hoofd pakt en me diep in de ogen kijkt. Heel diep. Olifantje! Dan zingen we. Van het olifantje in het bos dat zijn mama niet los moet laten. Of van beide beren. Of over Ikkertje giraf. Of Berend botje. Of over schapie. Dan zingen we. Uit volle borst en schaamteloos.

Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder ooit voor of met ons zong. Mijn vader was de zanger in huis. Hij had op een koor moeten gaan. Hij hield van zingen. In de kerk schaamde ik me voor hem. Dat hij zo hard zong. Op zondagavond, na de eenvoudige broodmaaltijd na de 5-uursdienst, wilde hij psalmen en gezangen zingen met zijn gezin. Wij mochten dan kiezen. Ooit had ik een vriendin van RK-huize die op zo’n zondagavond mee at. Ze wist niet wat haar overkwam. Ik wist niet waar ik moest blijven.

Terug naar kleine O. Terug naar nu. Zijn grote broer begeleidde ons zondagochtend op de gitaar. Hij hield zijn mond stijf dicht. Je zag aan alles dat hij zich schaamde. Voor zijn kleine broer? Voor mij? Dan ben je bijna 5 en kun je je al schamen.