Pollinosis

Het stond in de krant. Hooikoorts, en hoe achteloos onze samenleving het bejegent. Het zit ‘m in de oorzaak: het is bijna zomer, het is een prachtige dag, de wereld staat barstensvol bloeiende dingen en dan is er iemand die daarover zeurt. Het zit ‘m in de belangrijkste verschijnselen: niezen, snotteren. Ach, we zijn allemaal wel eens verkouden. Het zit ‘m in de naam. Want hooi is fijn en koortsig zijn ze niet, die zogenaamde “patiënten”.

Maar er is hoop. In ons Dagblad zegt internist Hanneke Oud Elberink over ons: ‘Sommigen voelen zich zo lamlendig dat ze niet in staat zijn zich te concentreren. De meeste mensen hebben er zoveel last van dat ze minder productief zijn en slechter slapen en zo in een neerwaartse spiraal raken.’

Dokter zegt het. Ik schreef het. Wrak op de bank. Die neerwaartse spiraal, zo herkenbaar.

We lazen het nieuwsbericht gisteren aan de ontbijttafel en begonnen allebei prompt te niezen en te snotteren. Het zit overal: in je hoofd en in je longen en in je neus en in je slijmvliezen én in je gemoed. Tussen de oren, daar ook.

Ik voel me gehoord. Maar we moeten het beestje voortaan wel anders bij de naam noemen. ‘Pollinosis’ las ik op Wikipedia, ‘een vorm van allergische rinitis’. Beter, maar nog veel te vriendelijk. Ik broed nog op een andere naam.

Gelukkig gaat het wat beter. Misschien is mijn pollendrager inmiddels uitgebloeid. Ik voel me in staat om twee knaapjes te vertroetelen. Misschien neem ik ze wel mee naar buiten.

De foto maakte ik zondag. Het welbehagen waarmee opa de picknickkleedjes spreidde was haast aandoenlijk. Jaloersmakend ook.