Kleine kleinzoon en ik waren in het Groninger Museum, nog een keertje naar die fantastische Kinderbiënnale (ook zonder kinderen erg de moeite waard!).
We deden de dingen. We speelden met de plastic verpakkingsmaterialen in zaal 1. We zorgden dat die enorme witte wolk de lucht in ging. We keken een deel van de video en speelden met de blokken piepschuim en knipten en plakten op de bovenverdieping een aantal prachtige kartonnen objecten. Op weg naar het restaurant voor een flesje Fristi kwamen we langs de pronkkast van Jelle Mastenbroek, getiteld Safe Offering. Na een bijdrage van 2 euro, 1 euro of 50 cent klinkt een melodie doordat het muntstuk onderweg naar de kluis tegen porseleinen serviesgoed aantikt. We bleven even staan. Kleine O wilde weten wat dat was en ik had nog een euro in mijn zak.
‘Alsjeblieft,’ zei ik en tilde hem op, ‘jij mag het erin doen.’ Ik wees hem de opening van de automaat en gaf hem de euro. Hij aarzelde even. Toen deed hij het muntje in de gleuf. Een prachtig getingel werd ons deel. O was even stil. Zijn muntje viel in de glazen box onderaan de kast. Daar lag-ie, samen met best veel andere munten. O zocht het deurtje om zijn muntje eruit te halen. Ik, domme niet-wetende opa, lachte hem liefdevol uit. ‘Nee, dit muntje zit nou in de spaarpot van het museum.’
Hij liet deze boodschap even op zich inwerken. Hij keek nog eens naar zijn muntstuk en begon onbedaarlijk te huilen. Zijn muntstuk was weg.
Even later, de lucht leek wat opgeklaard, we zaten aan de Fristi, bleek onbedaarlijk inderdaad onbedaarlijk. ‘Ik wil mijn muntje.’ Even later, de lucht leek wat opgeklaard, we zaten op de fiets, bleek onbedaarlijk inderdaad onbedaarlijk. ‘Ik wil mijn muntje.’ Even later, de lucht leek wat opgeklaard, we waren thuis, bleek onbedaarlijk inderdaad onbedaarlijk. ‘Ik wil mijn muntje.’
Geld maakt niet gelukkig.
Wout Sorgdrager 