Tommie is weg. Tommie dwaalt ergens in het labyrint dat PostNL creëerde ingepakt in een mooi doosje ontzield ontluisterd een morsig platgeknuffeld Hema beertje tussen Rotterdam en Groningen. Toen we het bericht op de familie-app lazen, waren we ontzet. Moeten we naar huis komen, vroegen we ons af, moeten we helpen troosten, moeten we … je kunt niet zoveel doen als de knuffel aller knuffels weg is. Dus we bleven. Wel belden we vandaag met de camera erbij aan. Het is donderdag en het was maar de vraag of mama wist dat de jongens recht hebben op een brioche na school. Ze was het inderdaad vergeten. ‘Oma, opa’ zeiden de jongens verrast. Ik polste of we het T-woord mochten laten vallen. Dat mocht. Trots hield kleine O de nieuwe Tommie zien. ‘Lekker zacht’ liet hij weten. En ging verder met de rozijntjes die over waren gebleven van zijn traktatie bij de opvang. Nee, hij was niet jarig, maar hij had besloten dat de poes jarig was. En dat hij dus mocht trakteren op de opvang. Waarna grote kleinzoon ongeduldig zijn moeder aan de mouw trok: wanneer gaan we nou eens verder voorlezen uit Harry Potter?
Opa is weg. Opa dwaalt ergens tussen Stad en Marrakech. Ach. Een paar rozijntjes, een mal verhaaltje, en je wordt niet meer gemist.