Een kranig bosje narcissen, verdwaald in de berm van de snelweg. We razen erlangs met z’n allen. Ooit reed hier Karel langs. Hij had een pot narcissen gekocht voor zijn verloofde maar ze maakte een eind aan de verloving en Karel smeet de narcissen uit het raam. Ooit stond even verderop een fijne woning met een mooie tuin. De kat stierf en werd begraven in de tuin. Toen het huis gesloopt werd vanwege de komst van de snelweg, groeven ze de kat op en herbegroeven hem wat verderop. Met aanhangend bolgewas. Ooit – de snelweg was er nog niet – fietste hier Marie die erg van bloemen hield. Ze kocht in de uitverkoop 500 bollen en verstrooide de bollen langs haar dagelijkse fietsroute. Ooit stond hier een huis waar mensen woonden, ooit.
Die narcissen getuigen van doorzettingsvermogen, van hoop tegen beter weten in, van het potentieel van het toeval, van levenslust, van teloorgang ook.
Bermmonumenten zonder bordje. Je rijdt er voorbij en hebt geen tijd voor een foto. Gelukkig komen sommige narcissen ook goed terecht in het wild.
Wout Sorgdrager 