Een gretige man

Vandaag precies 8 jaar geleden overleed mijn vader. Ik denk vaak aan hem. Meestal omdat ik zo griezelig veel op hem lijk. Dat ik dan denk: ‘Dat doe jij niet, dat doet je vader in je.’ Maar toch ook vaak zo maar, gewoon, omdat hij een schat was, zeker de laatste jaren. Die levenslust, die gretigheid, die gulzigheid, die vraatzucht. Dat-ie niet één tosti op de late avond maakte maar twee. O nee, dat was ik.

Hij heeft zijn hele leven gerookt, veel. Heel veel. Tot hij op een ochtend – hij was een jaar of 70 – vanuit zijn studeerkamertje de trap af kwam en mijn moeder meedeelde dat hij zojuist gestopt was. Niet veel later verdwenen zijn maagklachten en kon hij eindelijk eten wat hij wilde zonder pijn na. Toen hij bestraald moest worden voor tegen de hersentumor zei men hem dat hij wel wat vet op de botten mocht omdat hij in goede conditie moest zijn. Dat had dokter beter anders kunnen formuleren. Hij greep zijn kans en bestelde in het verpleeghuis die weken extra porties van alles en van de snack voor de avondboterham nam hij er met graagte 2.

Het leven heeft het hem niet makkelijk gemaakt. Alleen al de dwangarbeid in Duitsland en die afschuwelijke oorlog in Indonesië.

Hij was dan ook terecht trots op wat hij en mijn moeder samen bereikt hadden. Een eigen huis. Gestudeerde kinderen met goede banen en goede en lieve partners en kinderen en eigen huizen. Hij telde ook graag zijn geld. ‘We hebben het toch goed gedaan,’ zei hij tegen mijn moeder. Het was de laatste keer dat ik hem sprak. Niet veel later zeilde hij weg in een soort van coma en overleed hij.

Een paar dagen later sprak hij nog tot mij via mijn antwoordapparaat. Hij had wat opbouwende feedback op een van mijn stukjes en suggereerde dat ik eens zou moeten schrijven over Kantlijn, het Amsterdamse Schrijverscollectief van (in die tijd) dak- en thuislozen. ‘Ja, daar moeten we het beslist nog over hebben.’