Stork

Het is een fabeltje dat kleine zelfstandigen ook echt zelfstandig zijn. Net als de meeste mensen zijn wij geketend door verplichtingen, besognes en gedoe. Maar soms slaag ik erin om me los te rukken van die ketenen en mag ik van de baas een omweg maken bij het boodschappen doen. En dus fietste ik dinsdag niet rechtstreeks naar Loppersum maar via Westeremden. Dat ligt ten noorden van Loppersum. Tussen Loppersum en Westeremden loopt het Westeremdermaar en in een bocht van dat maar ligt een buurtschapje; het bestaat uit een paar oude Groningse boerderijen. Stork heet het er.

Stork is een groene enclave middenin het land. De eerste keer dat ik er kwam was op een zondagmorgen. Ik hou erg van de natuur maar vooral alleen. En dus moet ik vaak wat vroeger op. Het zal daarom een uur of zes geweest zijn. Fiets even mee. Na Loppersum gaan we een landweg op die het spoor kruist. Beton wordt schelp. De fiets zoemt niet meer maar knispert. Links aardappels. Rechts graan. En voor ons dat groene eiland. Het is een soort bos. Pal voor ons is een donker gat in het groen. Als we de rand van het bosje naderen, zien we dat het fietspad hier splitst. Naar links of naar rechts? Naar Westeremden of naar Zeerijp? Maar ik zie dat zwarte gat tussen die bomen. Het is het erf van een vervallen boerderij. Hier woont niemand meer, denk je dan. Zes uur ’s ochtends. Waarschijnlijk horen we heel veel vogels en in de verte wat koeiengeloei. En mezelf kennende is het prachtig weer; ik hou erg van natuur maar vooral als het mooi weer is.

Tegelijk heeft het iets spookachtigs. Er hangen nog wat flarden nevel.  Overal troep. Mesthopen, oud ijzer, een paar kapotte landbouwwerktuigen. Een oude trekker, oud maar nog wel in functie zie ik. Links een woonwagen. Voor me de oude kapschuur, het dak is gedeeltelijk ingestort. Een Groningse schuur heeft altijd drie deuren. Een deur in het midden voor de hoog opgetaste hooiwagens. Een deur rechts voor het gewone werkverkeer en een deur links die dient als bezoekersingang. De schuurdeuren zijn dicht op de bezoekersingang na. Daarvan is alleen de onderste helft dicht, de bovenste helft staat open. Als ik wat verder het erf oploop, hoor ik plots wat gesnuif. Een groot wit paard steekt zijn kop door de bovendeur en kijkt me verwachtingsvol aan.

In de woonwagen beweegt een gordijntje. Ik keer om en fiets verder.

Dinsdag fietste ik weer langs Stork. In de loop van de jaren raakte de boerderij steeds meer in verval. Maar dinsdag was het duidelijk over en uit. De boerderij was weg. Helemaal weg. Ook de woonwagen was weg. Op het erf lag een enorme stapel oud hout van de balken van de kapschuur. Iets verderop lag het puin van het huis. De trekker stond er nog. En midden op het erf stond een container van Oostland Verhuizingen. De sloten glommen. Ik luisterde aandachtig. Maar het paard hoorde ik niet meer.

Naschrift
Lees de blog van Martin Hillenga over Spriknust